"Ο δυτικός κανόνας" του Χάρολντ Μπλουμ είναι ένα εγερτήριο σάλπισμα για το "ρομάντζο της ανάγνωσης".

Το βιβλίο αυτό οριστικοποιεί μια θέση που επωαζόταν στο έργο του Χάρολντ Μπλουμ από τις αρχές του ’70, αν όχι κι από την πρώτη στιγμή: ότι η σχετικότητα των αξιών στο πεδίο της τέχνης έχει κάποια όρια -όρια που δεν αλλοίωσε εκ βάθρων καμιά κοσμογονική μεταβολή στη Δύση των ιστορικών χρόνων, πόσο μάλλον των νεότερων. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος να υποστηρίξει κανείς την πίστη του στην αντικειμενικότητα του αισθητηριακού κόσμου και να υψώσει το ανάστημά του προς όσους εξέλαβαν την εκλέπτυνση των ερμηνευτικών εργαλείων ως λαμπρό εφαλτήριο διακήρυξης της πιο βάρβαρης σχετικοκρατίας. Ο Δυτικός Κανόνας είναι, λοιπόν, ένα σοφό έργο πολεμικής υπέρ των κεκτημένων του πολιτισμού (των γραπτών μνημείων του) και των δικαιωμάτων του εφήμερου αναγνώστη. Το πράγμα είναι απλό: ζούμε λίγο, και πρέπει κανείς να μην κλέβει απ’ τις μέρες μας.
Το βιβλίο βρήκε βέβαια απέναντί του την αναμενόμενη αντίδραση -γιατί κομίζει και η λογοτεχνία τα κέρδη της: τον ιδεολογικό φενακισμό. Αλλά η αλήθεια του, λίγα χρόνια μετά την κυκλοφόρησή του, μπορεί να θεωρηθεί ότι επιβλήθηκε. Ο Μπλουμ απάντησε με ανταλάντευτο σθένος προς όλες τις κατευθύνσεις, επιχειρηματολογώντας με παρησία ενάντια σε κάθε προσπάθεια σκοτεινής (όχι απλώς εξωλογοτεχνικής) χειραγώγησης του έντεχνου λόγου. Με μια πλατιά χειρονομία σύναξε τις αγάπες μιας μακράς και γόνιμης θητείας στην ανάγνωση, τη θεωρία και την κριτική, και τις συνέθεσε σε αυτόν τον τόμο, επιστρατεύοντάς τες προς επίρρωση της διαλεκτικής του αντίληψης για τη γενεαλογία και την αξιολογία των έργων.

Κατάλληλο για μη-διεφθαρμένους αναγνώστες