Ακολουθούσα πάντα το κάτω κεφάλι μου, όταν με οδηγούσε σε συναντήσεις επιμορφωτικές, με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Ό,τι γνωρίζω σήμερα, μου το έχουν μάθει οι γυναίκες, ή τουλάχιστον οι γυναίκες ήταν εκείνες που με βοήθησαν να κατανοήσω, να ξεσκαρτάρω, να αποκωδικοποιήσω, να καλλιεργήσω, να ξεκαθαρίσω, να φιλτράρω, να ταξινομήσω, να καταστήσω παραγωγικό και σαφή αυτό τον ακατάστατο σωρό από σκόρπιες και κρυπτογραφημένες ακόμα πληροφορίες, τις οποίες καταβρόχθιζα άπληστα κατά την εφηβεία μου. Η απόκτηση γνώσεων, θετικών ή αρνητικών, περνά από τις γυναίκες και επομένως, αναγκαστικά, από το σεξ, ό,τι κι αν λένε οι καθηγητές, οι λογοκριτές και οι σεμνότυφοι. (. . .) Με επέκριναν πολύ συχνά για τη σκληρότητά μου, τον εγωισμό μου, την απουσία αισθημάτων ενοχής. Όλη μου τη ζωή ανεχόμουν αυτές τις αναμφίβολα βάσιμες κατηγορίες, γνωρίζοντας ότι η ζωή μου βρισκόταν -και βρίσκεται- αλλού, ότι από καθετί κακό προκύπτει κάτι καλό, ότι το σημαντικότερο είναι να ακολουθήσεις το δρόμο σου, ότι το σημαντικότερο είναι αυτό καθαυτό το ταξίδι. Μπορεί, παρασυρμένος από το πνεύμα της περιπέτειας, να αφήσεις τη σύντροφό σου στην άκρη του δρόμου -ή μπορεί να θέλει η ίδια να μείνει εκεί. Η διαδρομή μου θα είναι μερικές φορές μοναχική, αλλά θα είναι πάντα η δική μου, προσωπική διαδρομή. Σύντομα, μέσα από νέες γνωριμίες, θα ανακαλύψω ξανά ένα πολυσύχναστο βουλεβάρτο ηδονής και αγάπης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]