Πιστεύω ότι η θλίψη, που σήμερα παρουσιάζεται σε μεγάλο βαθμό στον κόσμο, μπορεί να θεωρηθεί σαν άσκηση για να αδειάσουμε το είναι μας από ό,τι το καθοδηγούσε πρωτύτερα και ν’ αφήσουμε χώρο ελεύθερο για τη χαρά που δικαιωματικά μας ανήκει στο μέλλον. Ως άνθρωποι έχουμε την ηθική υποχρέωση να αναζητήσουμε τη χαρά. Τότε θα έχουμε ευθυγραμμιστεί με το θείο. Χρειάζεται να γνωρίζουμε τι έχει προηγηθεί από την κατανόηση της ζωής μας, γιατί εκεί μέσα βρίσκεται η ιστορία των συγκρούσεων, της μοναξιάς, της σύγχυσης, του μίσους και της απομάκρυνσης από τον εαυτό μας και το Θεό. Αν μπορούμε να έχουμε ειρήνη με τα παλιά αισθήματά μας, πιστεύω ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε την ηθική μας υποχρέωση για την αναζήτηση της χαράς. Στο ταξίδι μου δυτικά, κατά μήκος του Καμίνο, ένιωσα ότι ταξίδευα πίσω στο χρόνο σ’ ένα μέρος όπου ξεκίνησαν οι εμπειρίες που διαμόρφωσαν εμένα και ολόκληρο το ανθρώπινο είδος όπως είναι σήμερα. Ναι, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μυθολογική και φανταστική εμπειρία, όμως, από την άλλη, τι είναι μύθος και τι φαντασία; Όλες οι φαντασιώσεις της συνείδησης βασίζονται σ’ ένα είδος μνήμης, διαφορετικά γιατί υπάρχουν;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]