(. . .) Το δεύτερο βιβλίο του Μεγαλοφάνταστου ιππότη Δον Κιχώτη από τη Μάντσα κυκλοφόρησε το 1615, ακριβώς δέκα χρόνια μετά από το πρώτο, όταν και η ίδια η Ισπανία αρχίζει πια να βλέπει καθαρά ότι τα χάνια είναι χάνια κι όχι πύργοι ή παλάτια. Όσο όμως κι αν ο Θερβάντες έγραψε τον Δον Κιχώτη για να κοροϊδέψει ή να σατιρίσει πρόσωπα και πράγματα της εποχής, πάντα σεβάστηκε τα ιδανικά: Την ελπίδα. Την έξαρση. Την πίστη. Την ελευθερία: «Η ελευθερία, Σάντσο, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αγαθά που χάρισαν οι αιώνες στον άνθρωπο. Καλότυχος, σ’ όποιον έδωσε ο Θεός ένα κομμάτι ψωμί, δίχως να έχει να το χρωστάει σε κανέναν, παρά στον ουρανό». (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
