Ο «ξένος», αποξενωμένος από τον εαυτό του και την κοινωνία, δεν μπορεί να βιώσει ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους σαν «πραγματικότητα». Δημιουργεί έναν ψεύτικο εαυτό και μ’ αυτόν αντιμετωπίζει τόσο τον εξωτερικό κόσμο όσο και τη δική του απόγνωση. Η αποσύνθεση του πραγματικού του εαυτού συμβαδίζει με την αυξανόμενη εξωπραγματικότητα του ψεύτικου εαυτού του μέχρι που, στα έσχατα όρια της σχιζοφρενικής κατάρρευσης, αποσυντίθεται ολόκληρη η προσωπικότητά του.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
