Κάτω... Πριν μάθω τι άλλο είναι αυτή η Θεσσαλονίκη, πού ακριβώς βρίσκεται, πώς πάει κανείς σ` αυτήν και πώς γυρνάει (ή δεν γυρνάει κάποτε), αυτό το `Κάτω` άκουγα μόνο γύρω μου - όταν το άκουγα τουλάχιστον, όταν συνέπιπτε να βρεθώ κοντά σ` εκείνα τα τυχερά και μυστηριώδη άτομα που διασταυρώνονταν σε δρόμους ή σε γωνίες:
`Που πας εσύ πρωί-πρωί με τα γαμπριάτικα;`
`Κάτω...`
`Α, σε ζηλεύω!...`
`Κι εσύ από που μας έρχεσαι νυχτιάτικα;`
`Από Κάτω...`
`Α, ρε τύχη!...`
Ξημέρωνε και βράδυαζε, ντουνιάς κατέβαινε και ντουνιάς ανέβαινε από Κάτω, και μόνο κάτι παιδιά σαν εμάς μέναμε εκεί και περιμέναμε τι άλλο θα γίνει. Ακούγαμε και άλλα στο μεταξύ: `Έχει μια υγρασία Κάτω... η θάλασσα ένεκα, βλέπεις, το κλίμα. Να ζεις δηλαδή εκεί, τάχα μου κύριος, τάχα μακρυά απ` τα γιδοπρόβατα, και να σου γίνονται τα κόκκαλα δεκάρες`. Στους μήνες πάλι τους θερινούς οι εκτιμήσεις στόχευαν μακρύτερα: `Μπορεί κι εμάς εδώ να σκάει ο τζίτζικας, αλλά Κάτω να δεις τι γίνεται. Καίγεται το σύμπαν!` Σύμπαν και τζίτζικας, σκεφτόμασταν, μεγάλη διαφορά. [...]