ΟΡΦΕΑΣ
Είπα, κανείς μη, μ ακλουθήσει, μόνος
Είπα, κανείς μη, μ ακλουθήσει, μόνος
Θα πάω, κι αν θα γυρίσω, πάλι μόνος.
Μ αν δεν ξανάρθω πίσω, τ όνομά μου
Σας δίνω κι Ορφανούς Σας λέω, για ναστε
Στη μοναξιά, που θάρτει, ανταμωμένοι,
Σαν τα παιδιά που εχάσανε πατέρα
Φτωχό, κι ωσά βραδιάσει, σμίγουν όλα
Τριγύρα απ τη φωτιά βουβά, κι ο νους τους,
Καρφωμένος ακόμα στην αχνάδα
Του νεκρού τους, κοιτάει και μεγαλώνει
Βαθιά του ό,τι τους άφηκε: εν αλέτρι,
Λίγες φούχτες σταριού, δυο ξύλα ακόμα
Για τη γωνιά. Κι ο πόνος, αγάλι-
Αγάλι.Ξάφνου υψώνεται μπροστά τους,
Πιάνει τ αλέτρι σα ζευγάς, το στάρι
Σάμπως σποριάς το συντηρνάει, και λέει:
Όλη τη γη μ αυτά να οργώσω θέλω
Να σπείρω όλο τον κόσμο απ άκρη σ άκρη,
Να φάει με μας φτωχολογιά, ποτέ της
