Με τον ερχομό του ήχου, ο κινηματογράφος βαφτίζεται «ομιλών κινηματογράφος». Το γεγονός αυτό φανερώνει τη σημασία που αποκτά ο διάλογος, με τη μορφή συζητήσεων ή και άλλων περισσότερο ιδιότυπων τρόπων: μονόλογος, τραγουδισμένος λόγος, σχόλιο ενός κάδρου... Ανάλογα με τις εποχές, τα είδη, τις χώρες και τα αισθητικά διακυβεύματα, ο κινηματογραφικός διάλογος αποτελεί έναν τρόπο επινόησης, ο οποίος συνεχώς ανανεώνεται. Συνέβαλε δε αποφασιστικά στη ρήξη που δημιούργησε ο μοντερνισμός στον κινηματογράφο της δεκαετίας του 1960. Το ανά χείρας βιβλίο προσεγγίζει το διάλογο από δυο βασικές οπτικές γωνίες: Κατ’ αρχάς, ως ένα κείμενο που εσωκλείεται στο σενάριο της ταινίας· αλλά ο κινηματογραφικός διάλογος αποτελεί επιπλέον ένα ουσιαστικό στοιχείο της σκηνοθεσίας. Πώς όμως επιδρά πάνω στη σχέση του με το χώρο, το χρόνο και με τα πρόσωπα της ταινίας; Διηγείται την ίδια ιστορία με την εικόνα; Και οι ηθοποιοί σε ποιο βαθμό ιδιοποιούνται αυτές τις λέξεις που γράφτηκαν από άλλους, ποιο είναι το μερίδιό τους στον αυτοσχεδιασμό; (...) Πώς και γιατί μιλάμε σε μια ταινία;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]