(. . .) Μαθητής του Δημητριάδη, ήταν από τους καλλιτέχνες εκείνους, που χωρίς να αγνοούν τις τάσεις της σύγχρονης γλυπτικής, θέλουν να μείνουν πιστοί στα διδάγματα της κλασικής τέχνης. Ο Θανάσης Λημναίος προσπαθούσε να προχωρήσει σε βάθος στην κατανόησή της, να εξοικειωθεί με τους κανόνες της και να γίνει κύριος της αυστηρής αυτής τεχνικής, που τόσα και τόσα μεγάλα έργα μας έχει αφήσει. Γι’ αυτό και ένα από τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά του είναι η θετική του προσήλωση στις παραδοσιακές μορφές, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να προχωρεί και σε πιο επαναστατικές, ιδίως στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αναζητήσεις. ( . . .) Η δουλειά του πάνω σε μάρμαρο, όπου η παραμικρή κακή εκτίμηση στην κίνηση της σμίλης μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο έργο, είναι το καλύτερο δείγμα της σιγουριάς της τεχνικής του. Γιατί ο γλύπτης, όταν δουλεύει σε μάρμαρο, δεν έχει κανένα περιθώριο πειραματισμού, όπως με τα προπλάσματα σε πηλό. Γι’ αυτό, αξιολογώντας τα διάφορα έργα του, θα έπρεπε να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στα όσα είναι φτιαγμένα σε μάρμαρο, όπως η «Στοργή», ή το «Κοριτσάκι με τις πλεξίδες». Σ’ αυτά φαίνεται καλύτερα η αρτιότητα της δουλειάς του. Γιατί ο Θανάσης Λημναίος, ενώ απλοποιεί στο έπακρο τους όγκους και τις γραμμές του, κατορθώνει να αποδώσει τέλεια όλη την αγνότητα μιας παιδικής φυσιογνωμίας, την εκφραστικότητά της, και μαζί όλη την ουσία της στοργής. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]