Το θεματικό πλαίσιο της ημερίδας υπαγορεύτηκε από το ίδιο το έργο του Σεφέρη, σε όλες του τις εκφάνσεις: μεταφραστικό, επιστολικό, δοκιμιογραφικό-κριτικό και ποιητικό. Και επίσης από το γεγονός ότι σ` αυτό, όπως ομόφωνα αποδέχεται η κριτική, ο Σεφέρης συνδιαλέγεται ποικιλοτρόπως με την ελληνική και την ξένη λογοτεχνία. Ο ίδιος, εξάλλου, ως γνωστόν, θεωρούσε το έργο του Eliot ως ένα όριο τεχνικής, επειδή ακριβώς ο άγγλος ποιητής και κριτικός κατάφερε να ενσωματώσει σ` αυτό όλη την ευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση από τη Σαπφώ ως τη σύγχρονή του εποχή. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς ότι ισχύει και για τη σεφερική ποίηση. Ο Σεφέρης ως poeta doctus είχε γερές πνευματικές αποσκευές. Η δυναμική διάδραση της ελληνικής και της ξένης λογοτεχνίας αφενός και της αναγνωστικής του δραστηριότητας αφετέρου υπήρξε εξαιρετικά γόνιμη. Καρπός της συνάντησης του Σεφέρη με την ξένη λογοτεχνία υπήρξαν οι μεταφράσεις του έργου σημαντικών ποιητών: του Έλιοτ, του Γέητς, του Μισώ, του Βαλερύ και πολλών άλλων. Και βέβαια, ίχνη της ποίησής τους έχουν αποτυπωθεί σ` ολόκληρο το σεφερικό έργο. Το είπε άλλωστε ο ίδιος συμπυκνώνοντας το διακειμενικό παιχνίδι της πνευματικής δημιουργίας στο γνωστό στίχο του: "είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας".
Παράλληλα, η ανάγνωση από τον Σεφέρη έργων της ελληνικής παράδοσης είχε ως αποτέλεσμα την αναθεώρηση πολλών απόψεων που αποτελούσαν κοινούς τόπους της εποχής ή την επανεκτίμηση ποιητών όπως ο Κάλβος ή έργων όπως ο "Ερωτόκριτος". Εξάλλου, είναι γνωστή η αγάπη του ποιητή για την αρχαία γραμματεία, εκβολή της οποίας αποτελούν τόσο οι μεταφραστικές του επιδόσεις όσο και ο διάλογος που επιχειρεί με ομοτέχνους του κυρίως της κλασικής αλλά και της ύστερης αρχαιότητας.
Η σχέση του σεφερικού έργου με την παράδοση και η πρόσληψή της από τον ποιητή έχει μελετηθεί από τη φιλολογική επιστήμη, αλλά όχι ακόμη επαρκώς. Η Επιστημονική Συνάντηση γύρω από αυτόν τον θεματικό άξονα είχε ως στόχο να εμβαθύνει τη γνώση μας για τη γόνιμη συνομιλία του ποιητή με την ευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση.
