Άλλος ήταν ό σκοπός τούτου του χαρτιού. Από χρόνια είχα μαζεμένα τα νυφιάτικα τραγούδια του χωριού μου καί τα έθιμα του γάμου, άλλα στο μυαλό μου κι άλλα σημειωμένα. Λέξη-λέξη τα ανασύραμε μέσα απ` τις μνήμες, πού πάνε να σβήσουνε, ή Τασία του Σερέτη, ή Φανή του Καραδόντα, ή θεία ή Μόρφω, ή πεθερά της Τασίας, κι εγώ, τα φθινοπωριάτικα βραδινά κάτω απ` την καντήλα. Είπα να βρω κάποια στιγμή να τα καλογράψω για να δοθούν για μια μικρούλα έκδοση. Όμως ή Τασία δε φαίνεται να περιμένει αυτή τη στιγμή, τη δική μου. Κάθε πού έρχομαι στ` Αμπελάκια ρωτάει με δίκαιη απαίτηση: Καί το βιβλίο μας; Έτσι φέτος κάθισα να κάνω τη δουλειά, περισσότερο από ευθύνη απέναντι στην Τασία παρά από δικιά μου όρεξη. Γράφοντας ανακάλυψα τί σήμαινε αυτή μου ή αναβλητικότητα: Δεν είμαι για να κάνω λαογραφία ούτε να κατατάσσω έθιμα σαν να `ταν αρχαιολογικά ευρήματα. Ένα ποτάμι από θρύλους καί ιστορίες του χωριού ανάβλυσαν μαζί με τα νυφιάτικα τραγούδια. Πρόσωπα υπαρκτά καί πρόσωπα χαμένα μέσα στην παράδοση, εξίσου όμως υπαρκτά, τραβολογούσαν τη μνήμη μου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]