"Στο χωριό που γεννήθηκα οι βράχοι έχουν ονόματα. Υπάρχει το Πλοίο, το Κεφάλι της Αρκούδας, η Ενέδρα, ο Τοίχος, καθώς και οι Δίδυμοι, που λέγονται επίσης και Μαστοί του Βρυκόλακα. Υπάρχει κυρίως η Πέτρα των Στρατιωτών. Από εκεί παραμονεύαμε άλλοτε, όταν ο στρατός καταδίωκε τους αντάρτες. Κανένας τόπος δεν είναι τόσο ευλαβικά σεβαστός, τόσο φορτωμένος με θρύλους. Ωστόσο όταν ονειρεύομαι το τοπίο των παιδικών μου χρόνων, ένας άλλος βράχος παρουσιάζεται μπροστά μου. Μοιάζει σαν μεγαλόπρεπος θρόνος, σκαμμένος και κάπως φθαρμένος στο κάθισμα, με ράχη ψηλή και ίσια, που κατεβαίνει στα πλάγια σχηματίζοντας τα μπράτσα. Είναι ο μόνος βράχος, νομίζω που έχει όνομα ανθρώπου -ο Βράχος του Τάνιος".

Έτσι αρχίζει αυτό το μυθιστόρημα, γεμάτο αινίγματα, συγκινήσεις, περιπέτειες και γοητεία, γραμμένο με ιδιαίτερη αγάπη από τον συγγραφέα, αφού τόπος δράσης του είναι η πατρίδα του, ο Λίβανος. Σ` αυτό συναντάμε ένα σοφό πραματευτή, έναν ερωτιάρη σεΐχη, μια Γεωργιανή πόρνη, έναν πατριάρχη που δολοφονείται με το τουφέκι του πρόξενου της Αγγλίας και μια πανέμορφη γυναίκα, τη Λάμια, που κουβαλάει την ομορφιά της σαν σταυρό μαρτυρίου. Κυρίως όμως συναντάμε ένα νεαρό παλικάρι, με ασπρισμένα μαλλιά, που έγινε, τυχαία ή μοιραία, ο ήρωας ενός παράξενου θρύλου.

"Ο βράχος του Τάνιος" είναι μυθιστόρημα βασισμένο στους τοπικούς θρύλους, όπου το βουητό της μοίρας "πηγαινοέρχεται ανάμεσά μας σαν το βελόνι του τσαγκάρη πάνω στο δέρμα που επεξεργάζεται", ταυτόχρονα όμως δίνει μια ολοζώντανη σελίδα από έναν αιώνα (τον περασμένο) ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας, μπλεγμένης στα δίχτυα των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων.