Ήταν μια φορά κι ένα καιρό, ένα βασίλειο τόσο φτωχό, που όλοι, εκτός από τον βασιλιά, αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν. Ο βασιλιάς Μοναχούλης απόμεινε μόνος στο ερημικό του βασίλειο και αποφάσισε να αντιμετωπίσει τη μοναξιά του. Με το εφευρετικό του μυαλό και με τη φαντασία του άρχισε ένα παιχνίδι που, με πρωταγωνιστή τον ίδιο, έφερε σιγά σιγά τη ζωή στο ερημωμένο παλάτι και, τέλος, σε όλο το βασίλειο. Ο Ραφαέλ Εστράδα μας αφηγείται έξοχα πώς μπορεί κανείς να πολεμήσει τη μοναξιά του, όταν διαθέτει μια παιδική ψυχή, ποιητική φαντασία και, όπως θα έλεγε και ο Ελύτης, «ανθρώπους ακόμη μέσα του».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
