Δεν είδα ποτέ ανθρώπους τόσο ξαφνιασμένους όσο τους περαστικούς που είχαν σταματήσει εκείνο το πρωινό της 6ης Μαΐου στον μεγάλο δρόμο που συνδέει την Καλκούτα με το Σαντερεναγκάρ: άντρες, γυναίκες, παιδία, τόσο Ινδοί όσο και Άγγλοι, φανέρωναν τα αδιάψευστα σημάδια της έκπληξής τους. Και, μα την πίστη μου, ένα τόσο βαθύ συναίσθημα έκπληξης ήταν ολωσδιόλου φυσικό. Με την ανατολή του ήλιου, σε ένα από τα τελευταία προάστια της πρωτεύουσας των Ινδιών και ανάμεσα σε δύο πυκνές σειρές περιέργων, ξεπρόβαλε ένα παράξενο σύνολο -αν βέβαια μπορεί κανείς να δώσει αυτό το όνομα στην εκπληκτική εκείνη «συσκευή» που ανηφόριζε πλάι στην όχθη του Χούγκλι. Επικεφαλής αυτού του συνόλου και σαν μοναδικός του κινητήρας, ένας γιγάντιος ελέφαντας ύψους 20 ποδών, μήκους 30 και ανάλογου πλάτους, προχωρούσε ήρεμα με τον πιο μυστηριώδη τρόπο. Η προβοσκίδα του, με την άκρη της στον αέρα, ήταν αρκετά κυρτή, ίδιο πελώριο κέρας αφθονίας. Οι χαυλιόδοντές του, επιχρυσωμένοι, πετάγονταν έξω από την πελώρια σιαγόνα του σαν απειλητικά δρεπάνια. Το βαθυπράσινο σώμα του, περίεργα διάστικτο, ήταν σκεπασμένο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]