Όταν επισκεφθούμε το Μαντείο των Δελφών, να είμαστε εμφορούμενοι με την επιθυμία και την ευσέβεια του Ικέτη. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να απολαύσουμε πλουσιοπάροχα την ακτινοβολία του περιβάλλοντος. Πρέπει να πλησιάσουμε τον ιερό χώρο χωρίς να έχουμε κοντά μας νωχελείς και αδιάφορους τουρίστες. Μόνοι μας ή μαζί με πρόσωπα με τα οποία έχουμε ψυχική επαφή, είναι η ιδεώδης συνθήκη για να νοιώσουμε βαθειά τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα των Δελφών, να εμποτιστούμε με το λαμπερό θέαμα των ερειπίων, να συνδιαλεγούμε μαζί τους και να χαρούμε το μεγαλείο της φύσης που τ` αγκαλιάζει.
Έχουμε την επιλογή: Να πάμε μέσα στο κατακαλόκαιρο, όταν η φύση ηρεμεί κι ο ουρανός είναι ξεθωριασμένα γαλανός, όταν ο ανήλεος ήλιος ψήνει αμείλικτα τους βράχους και γυαλίζει τα μάρμαρα. Τότε βασιλεύει ο Απόλλων στον ιερό χώρο με απαράμιλλη και απαστράπτουσα μεγαλοπρέπεια. Μπορούμε, ακόμα, να κάνουμε το προσκύνημα μέσα στον χειμώνα, μια σκοτεινή μέρα με ουρανό σε αναβρασμό, με τα σύννεφα να συντρίβονται ορμητικά στους βράχους, τότε που οι θνητοί ατενίζουν με δέος την ταραχή στον ουράνιο θόλο.
Κυρίαρχος του ιερού χώρου δεν είναι τότε πια ο φωτεινός Απόλλων, αλλά ο μυστηριώδης Διόνυσος, πράγμα που, δυστυχώς, δεν είναι πολύ γνωστό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]