Ο Pierre Klossowski συγκαταλέγεται στους πρώτους εμβριθείς μελετητές -αναφέρω ενδεικτικά τις εξέχουσες περιπτώσεις των Maurice Heine, Gilbert Lely, Jean Deprun- που επιχείρησαν να διεισδύσουν στο νεφελώδες έργο του Sade με την ίδια αυστηρότητα και συνέπεια που οφείλει να συνέχει την ερμηνευτική προσέγγιση των μειζόνων συστηματικών φιλοσοφιών ενός Kant ή ενός Hegel. (. . .) Ο σαδικός ρασιοναλισμός συνίσταται στην άρθρωση ενός καινότροπου `φαινομενικά` ιδεαλιστικού discourse, το οποίο απαρνείται το διαφωτιστικό πρόγραμμα του Φυσικού Ανθρώπου, αποσαθρώνοντας ταυτόχρονα τις απριορικές κανονιστικές συνθήκες που καθορίζουν το γενολογικό καθεστώς ενός τέτοιου τύπου ανθρώπου. Μολαταύτα, ο ίδιος ο Sade θα χρησιμοποιήσει εκ νέου την κυρίαρχη γλώσσα του Ορθού Λόγου και της Επανάστασης, ήτοι το όργανο της `γενικότητας` της εποχής του, προκειμένου να υπονομεύσει την ίδια τη `γενικότητα`, να ξεσκεπάσει το σκοτεινό θεμέλιό της και να προαγάγει τη `μοναδική περίπτωση`: το Τέρας. Αυτό ακριβώς αναλαμβάνει να αποδείξει ο Klossowski στο εκτενές δοκίμιό του με τίτλο «Ο ανουσιουργός φιλόσοφος» («Le Philosophe Scelerat»), το οποίο παρουσιάζεται εδώ στην τελική του μορφή, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στη δεύτερη αναθεωρημένη έκδοση (1967) του «Sade ο πλησίον μου» («Sade mon prochain»). Συγκεκριμένα, πρόκειται για κείμενο διάλεξης που εκφωνήθηκε το Μάιο του 1966 στο πλαίσιο μιας στρογγυλής τραπέζης με θέμα το Sade, υπό την αιγίδα της συντακτικής επιτροπής της περίφημης περιοδικής επιθεώρησης `Tel Quel`, όπου και δημοσιεύτηκε αρχικά με τον τίτλο `Signe et perversion chez Sade` («Για το σημείο και τη διαστροφή στον Sade»).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]