Το παράδοξο στο μυθιστόρημα αυτό συνυφαίνεται με το καθημερινό που με τη σειρά του γίνεται αλλόκοτο και συναντάται με τις εξαιρετικές συνθήκες της περιόδου: Ένα αίσθημα έκπτωσης κι ενοχής, έντασης και αναζήτησης φθάνει στα όρια του νευρωτικού φανατισμού και της ιδεοληπτικής τερατογονίας. Το αισθησιακό συχνά εκφράζεται μέσα στο απωθητικό μιας `διεστραμμένης` ατμόσφαιρας και ο έρωτας διυλίζεται και διαβιβρώσκει, καθώς τα συγκεκριμένα γεγονότα και ο προβληματισμός της αφήγησης εξελίσσονται συναρπαστικά με τις αινιγματικές και ειρωνικές αποχρώσεις που συνθέτουν το μυθιστόρημα σαν ένα υπόπτως δηλητηριασμένο ηδύποτο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
