Ας μιλήσουμε λίγο για τη φαντασία, τη δημιουργική φαντασία: το primum mobile και τη Μεγάλη Πορεία που οδηγεί στη μοναδική άξια λόγου ουτοπία, εκείνη του έργου τέχνης. Η τέχνη, έχει πολλάκις ειπωθεί, δεν είναι αναπαράσταση, δεν είναι αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Χρησιμοποιεί τα υλικά της εμπειρικής πραγματικότητας, τσαλαβουτάει στα ρηχά νερά της, αλλά αυτό που αναδύεται από εκεί είναι κάτι παντελώς διαφορετικό: είναι επινόηση, πάει να πει φαντασία. >>>
Αν αντικρίσουμε τη φανταστική λογοτεχνία ως μία λογοτεχνική ενότητα με συγκεκριμένη ιστορική διάσταση, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και τα συγκεκριμένα κανονιστικά πλαίσια που διαμορφώνουν κατά κύριο λόγο το είδος. Οι εννοιολογικοί του ορίζοντες στήνονται μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, πάνω σε τάσεις παραδοσιοκρατικές, ενώ οι ήρωές του είναι διαφορετικοί μεν ως χαρακτήρες, χωρίς ωστόσο εσωτερικές αντιφάσεις και πολύπλοκες υποκειμενικότητες, τύποι ακέραιοι κι όχι ενδογενώς διασπασμένοι. >>>
