(...) Όνομά μου Μπιραχίμα. Θα μπορούσα νά ’μαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα (δέκα ή δώδεκα χρόνων, ανάλογα), αν είχα γεννηθεί οπουδήποτε αλλού πέρα από αυτή τη διαολεμένη χώρα της Αφρικής. Ο πατέρας μου όμως πέθανε. Κι η μητέρα μου πέθανε και αυτή. Έτσι έφυγα και εγώ για να παω να βρω τη θεία μου, τη Μαχάν, που ήταν πια η κηδεμόνας μου. Από οχυρωμένα στρατόπεδα σε πολιορκημένες πόλεις, από συμμορία σε συμμορία μεγαλολησταρχών, σκότωσα καμπόσους ανθρώπους με το καλάσνικόφ μου. Δεν ξέρω αν τό ’κανα κέφι. Ξέρω μόνο ότι δεν ήμουν καθόλου καλά, γιατί πολλοί απ’ τους φίλους μου, τα άλλα παιδιά-στρατιώτες, πέθαναν. Ο Αλλάχ όμως δεν είναι υποχρεωμένος νά’ ναι δίκαιος με όλα όσα δημιούργησε εδώ κάτω. (...) Μέσα από το βλέμμα του μικρού Μπιραχίμα, ο συγγραφέας μας μεταφέρει στην καρδιά της Αφρικής, αποκαλύπτοντάς μας έναν κόσμο σκληρό και πληγωμένο από τους φυλετικούς πολέμους. Δύσκολο για τον αναγνώστη του δυτικού κόσμου ν’ ακολουθήσει το ταξίδι του παιδιού-στρατιώτη· ακόμα δυσκολότερο όμως να το ξεχάσει!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]