Διασκεύασα σε θεατρικό τον "Αλιβάνιστο" του Παπαδιαμάντη, γιατί μου ζήτησε μια δασκάλα να της βρω ένα σκετσάκι, για να παίξουν τα παιδιά της στο σχολείο στην Πασχαλινή γιορτή τους.

Αμέσως μόλις άκουσα το αίτημά της, από τη χαρά μου πως υπάρχουν ακόμα "δασκάλες", είπα μέσα μου να της βρω ό,τι καλύτερο υπάρχει. Και τότε πήγε ο νους μου στον "Αλιβάνιστο".

Το διήγημα αυτό παρά τη συντομία του δίνει το χαρακτήρα του Αναστάσιμου βιώματος του λαού μας και με πολλήν απλότητα φανερώνει το Ορθόδοξο φρόνημα. Δεν προχωρώ στην ανάλυσή του και παραπέμπω τον αναγνώστη στην ανάλυση του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου που δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Ο καλός λόγος", στο περιοδικό Νεοελληνικής Παιδείας, τεύχος 18 (Φθινόπωρο 1989).

Ονειρεύομαι μια παιδεία για τα Ελληνόπουλα, που θα τα βάζει να ερμηνεύουν και να παρασταίνουν στη σχολική σκηνή τέτοια έργα, που ωφελούν και αναπαύουν συγχρόνως.

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)