Ο πόλεμος που οι καβγατζήδες Ιταλοί έκαναν εναντίον των φιλήσυχων Ελλήνων το 1940, άλλαξε τη ζωή όλων και τις συνήθειές τους, ακόμη και του Άκη, που ξαφνικά άρχισε να τρώει μόνος του, προς μεγάλη απορία του μπαμπά του, της μαμάς του και της θείας του της Γαζίας. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, και η Κατοχή μαζί, οι ιστορικοί άρχισαν να γράφουν τις ιστορίες τους για να μάθει ο κόσμος πως πέρασαν και αυτοί και οι άλλοι. Ξέχασαν όμως τον Άκη και την οικογένειά του. Γι` αυτό κι εκείνος έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο εξιστορεί τις περιπέτειές του στη μικρή επαρχιακή πόλη που πέρασαν φιλοξενούμενοι στο σπίτι της υπηρέτριάς τους Δωροθέας δύο ολόκληρα χρόνια μαζί, τόσο τους άρεσε η ζωή εκεί! Με τον γνωστό του τρόπο περιγράφει τη ζωή με τους δικούς του, με τους φίλους του, τα παιχνίδια τους, αλλά και τους Ιταλούς που είχαν αναστατώσει τον τόπο με τα μαντολίνα τους και τις ζαβολιές τους, και βέβαια για τις κασκαρίκες που τους έκαναν οι κάτοικοι για να βγάλουν το άχτι τους. Το βιβλίο του Άκη μάς διδάσκει ότι τα παιδιά βλέπουν τα πράγματα με το δικό τους μάτι, γι` αυτό δεν πρέπει να τα παρεξηγούμε όταν και τον πόλεμο τον βλέπουν διασκεδαστικά. Στο κάτω κάτω, άλλο πόλεμος και άλλο βιβλίο...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]