`Όλοι οι πόλεμοι γίνονται, για ένα άλογο`, σκέφτηκε με θλίψη, ο Πάνος. `Όλοι οι αγώνες στη ζωή, σε περίοδο πολέμου ή ειρήνης γίνονται, πάντα, για κάποιο άσπρο άλογο`.
[...] `Οι θυσίες είναι ανυπολόγιστες. Πολλές φορές πληρώνονται και με αίμα. Μερικοί ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους και κερδίζουν το έπαθλο. Οι περισσότεροι όχι. Το αποτέλεσμα, όμως, για όλους είναι το ίδιο`. Η σκέψη αυτή γέμισε την ψυχή του με πίκρα. `Για μια ματαιοδοξία ξοδεύουμε λοιπόν τη ζωή μας, πουλάμε την ψυχή μας στο διάβολο;`
Αυτό δεν μπορούσε να το δεχτεί... Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι και ο ίδιος βάδιζε την ίδια αδιέξοδη ατραπό, που οδηγεί με βεβαιότητα στην καταστροφή. Δεν μπορούσε όμως να βρει τρόπο να απεγκλωβιστεί από αυτή την πορεία που ακολουθούσε, κατά κάποιο τρόπο, υποχρεωτικά. Ένιωθε ότι κάποιο αόρατο χέρι τον πειθανάγκαζε. Ήξερε ότι αυτό το χέρι δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ο ίδιος ο εαυτός του, με τα βιώματα και τις καταβολές του.
`Πρέπει να σπάσω τα δεσμά μου, που με κρατούν δεμένο. Να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Να αλλάξω`, σκέφτηκε ο Πάνος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]