Στην επέτειο των εξήντα χρόνων από το θάνατο του Αθωνίτη Αγίου Σιλουανού (1866-1938) οργανώθηκε στο Ρωμαιοκαθολικό κοινόβιο του Bose (Μποζέ) της Βόρειας Ιταλίας συνέδριο μνημόσυνο, στο οποίο έλαβαν μέρος περισσότεροι από εκατό άνθρωποι, επίσκοποι και μοναχοί των εκκλησιών Δύσης και Ανατολής, ιστορικοί, θεολόγοι και πατρολόγοι απ’ όλον τον κόσμο. Τα κείμενα του παρόντος τόμου προέρχονται από τις εισηγήσεις των ομιλητών (Ζηζιούλας, Ware, Clement, Bianchi, Lilienfeld, Ταχιάος) που έλαβαν μέρος στο συνέδριο αυτό. «Κρατώντας το νου σου στην κόλαση ταπεινώνεσαι όχι ψυχολογικά αλλά οντολογικά. . . Βιώνεις την απουσία του Θεού ως υπαρξιακό κενό και εκεί, σ’ αυτό το κενό, συναντάς τον Αδάμ να θρηνεί για την απώλεια του παραδείσου. Ταυτίζεσαι έτσι με όλη την ανθρωπότητα στην πτώση της, αποκτάς την αληθινή αυτογνωσία και παύεις να είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου - αυτή είναι η αληθινή ταπείνωση. Την ίδια στιγμή νιώθεις συμπάθεια προς όλους εκείνους που σαν εσένα είναι αμαρτωλοί, συμπεριλαμβανομένων και των εχθρών σου, και έτσι τους αγαπάς όλους, όχι συναισθηματικά αλλά υπαρξιακά όχι υποχρεωμένος λόγω κάποιος ηθικής επιταγής, αλλά συμμετέχοντας στη δική τους ύπαρξη, στο χωρισμό τους από το Θεό, στο θάνατό τους. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]