Μπορώ να σου απαριθμήσω αρκετές παραδόσεις που στο όνομά τους βασανίζονται και σφάζονται ψυχές. Κι αν υπάρχει κάτι θεϊκό κάπου, πραγματικά πιστεύουμε ότι εμείς σαν μέρος της φύσης μπορούμε να το ερμηνεύουμε κάνοντάς το θρησκεία, θιγόμενοι σε βαθμό φόνου θεωρώντας ότι προσβάλλεται; Χαϊδεύεις ένα σκυλάκι έξω και γίνεται φίλος σου για πάντα. Αναρωτιέμαι, ο άνθρωπος ή το σκυλάκι είναι πιο κοντά στο Θεό; Χρειάζεται ανεβοκατέβασμα στη σκέψη μας. Ένα δίχρονο παιδί, δεν γνωρίζει τι είναι μίσος, κλεψιά, βία, φόνος, χρήμα, διαφθορά. Δεν νοιάζεται για τα ρούχα που φοράει ο δίπλα ή πού πιστεύει. Δεν πιστεύει πουθενά κι όμως πλημμυρίζει αγαθοσύνη. Μεγαλώνοντας, μπαίνει το κακό και συνυπάρχει με το καλό. Συνυπάρχουν και γίνονται μέρος της φύσης μας. Ας μην το αρνούμαστε. Είμαστε το μοναδικό ον που προκαλεί κακό, όχι πάντα για λόγους επιβίωσης όπως τα άλλα ζώα. Ο εκτροχιασμός μας έχει κάνει να τοποθετούμε σε όλα ταμπέλες. Λες και είμαστε προϊόντα σε σούπερ μάρκετ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]