. . .Είναι χαρακτηριστικό της φύσης πολλές φορές, εκεί που δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά να διαπλάσει ένα σώμα όμορφο, με αρμονικές αναλογίες ή σχήματα, να βάζει όλα της τα δυνατά, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά της, στα άκρα του ανθρώπου, δίνοντας εκεί όλη της την ομορφιά του χαρακτήρα και τη λεπτότητα που λείπει από το υπόλοιπο παρουσιαστικό του. Έτσι συναντάμε ανθρώπους κακόσχημους και πλαδαρούς που έχουν τέλειες παλάμες ή δάκτυλα ποδιών, όπως και το αντίθετο, τέλεια σώματα, και ξαφνικά εκεί, ένα χέρι πρόστυχο, χυδαίο στην ασχήμια του, να σε σαστίζει στην ασυνέπειά του με όλο το υπόλοιπο. Είναι εκεί που η φύση βαρέθηκε να εξαντλεί τη σοφία του αισθήματός της και, όπως ο ζωγράφος που ανάλωσε τον εαυτό του σ’ ένα πίνακα, βάζοντας όλη του την προσοχή στην ποιότητα της πινελιάς κι έχοντας αποδώσει το καλύτερο, αφήνει αφρόντιστες ή μισοτελειωμένες τις τελευταίες πινελιές, νομιμοποιώντας την κακή ζωγραφική αφού ήδη έχει δώσει το προσωπικό του μέτρο περί της ποιότητας. Ένα «NONFINITO». Ήταν η ανάμνηση αυτών των χεριών -σήμερα, καθώς διάβαζες, κράτησες ασυναίσθητα τα χέρια σου με τον ίδιο τρόπο- που σ` έκανε να τη θυμηθείς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]