Το έργο είναι ένα μεγάλο μονόπρακτο, χωρίς ιδιαίτερη σκηνική δράση, και στην ουσία αποτελεί μια ελεγεία πάνω στην έννοια του χρόνου και στην ουτοπία της ποιητικής ευαισθησίας. Το θέμα που κυ-ριαρχεί σ` αυτό είναι η ωμοφαγία. Η γηραιά κυρία Βέναμπλ συντηρεί στον κήπο της σαρκοβόρα φυτά που τρέφονται με έντομα. Η κυρία Βέναμπλ και ο γιος της, Σεμπάστιαν, κάνουν ειδικό ταξίδι στα νησιά Ενκαντάδας για να δουν όρνεα να επιτίθενται και να καταβροχθίζουν νεογέννητες θαλάσσιες χελώνες. Και τέλος η Κάθρην Χόλλυ γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του βίαιου θανάτου του Σεμπάστιαν από πεινασμένα παιδιά του Μεξικού, που επιτίθενται και τον κομματιάζουν.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
