Έφηβος, είπατε; Ο δικός μας έφηβος δεν είναι απλώς έφηβος. Μοιάζει με επιστήμονα της ζωής, της ίδιας της ζωής του. Τα καταλαβαίνει όλα και δεν καταλαβαίνει τίποτε, καθώς η φαντασία του περιπλανιέται ανάμεσα στις ιστορίες της γιαγιάς του στην ορεινή Αρκαδία, στις αναμνήσεις του αριστερού θείου του και στην ολίγον ροκ Αθήνα της δεκαετίας του `70. Ερωτεύεται τραγουδώντας Σαββόπουλο, ενώ κρυμμένος κάπου στο άλσος της Νέας Σμύρνης βυθίζεται στην τρυφερή αγκαλιά της πρώτης του αγαπημένης. Τι είναι αυτό που τα κάνει να μοιάζουν όλα γύρω του μοναδικά; Τίποτε και όλα, κυρίως όμως η αθωότητα της ματιάς, το χιούμορ του όσο παρακολουθεί την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης να προχωράει τον δρόμο της κάπου ανάμεσα στην κακοφωνία της πολιτικής, στα παλιά συντηρητικά αντανακλαστικά και στη θέληση ενός ανθρώπου να βρει τον εαυτό του. Κι όλα τελειώνουν μ` ένα σώμα καλοριφέρ που ξεριζώνεται από τον τοίχο της σχολικής τάξης με στόχο τον αντιπαθέστατο καθηγητή. Ή μήπως τίποτε δεν τελειώνει; Γιατί στις περιπέτειες του Νοματαίου κρύβονται τα μυστικά της σημερινής Ελλάδας, η ανατομία μιας κοινωνικής βίας που γεννιέται και ωριμάζει στην αθωότητα της εφηβείας, η ήττα της πολιτικής, ο θρίαμβος μιας νεότητας που παλεύει να κερδίσει τον κόσμο για να ανακαλύψει, μέσα από τις ήττες της, πόσο πολύτιμη είναι η ζωή της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]