Πάει καιρός τώρα που έλαβα ένα γράμμα. Ένα γράμμα κλεισμένο στο μπουκάλι που μια `μαύρη θάλασσα` το έφερε στη πόρτα μου. Ο αποστολέας, μου ήταν γνωστός. Δεν ήταν ένας αλλά μιλούσε εξ` ονόματος πολλών. Γνωστοί οι περισσότεροι. Αντίθετα, δεν υπήρχε παραλήπτης ή μάλλον ήταν ανύπαρκτος. Λες και ο αποστολέας του, το `χε γράψει για να μείνει ανεπίδοτο ή προτίμησε να το αφήσει να πέσει κατά τύχη περπατώντας, μπας και βρεθεί κάποιος και το φυλάξει στο κόρφο του. Η ημερομηνία αποστολής, αν και παλαιά, αρκετά έντονη και ζωηρή: 17 Νοέμβρη... Τριάντα χρόνια τώρα διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα, αλλάζοντας μόνο το έτος: 1973 - 2003. Και κάθε φορά ανακαλύπτω πως ποτέ το γράμμα δεν είναι το ίδιο, ίσως γιατί τελικά δεν είναι ένα, αλλά τριάντα... Αγαπητέ Μήτσο, αλλά κι εσύ Μάκη, Περικλή, Νικόλα, Αλκμήνη, Βέρα, Γιώργο, Πέπη, Κώστα, Διονύση και τόσοι άλλοι, δεν σας γνώρισα ποτέ από κοντά. Σας ξέρω όμως καθώς τριάντα χρόνια τώρα περνάμε μαζί τους Νοέμβρηδες. Είστε οι πρώτοι που έγραψαν το ανεπίδοτο γράμμα, το έβαλαν στο μπουκάλι και το άφησαν να ταξιδέψει σε θάλασσες και πελάγη. Το ταξίδι του κράτησε ήδη τριάντα χρόνια και θα κρατήσει μάλλον κι άλλο. Κι ας πληθαίνουν οι κριτές που καθώς περνούν τα χρόνια θα το καταδικάζουν. Το πρώτο αυτό γράμμα που καθώς ξεθωριάζει από το χρόνο παίρνει όλο το νόημά του αλλά και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν μέχρι να γίνουν τριάντα και να ξεθωριάσουν με τη σειρά τους, θα τα κρατήσω σαν φυλακτό στο κόρφο μου. Όπως το `θελες Μήτσο. Μέχρι και τη στιγμή, να σαν κι αυτή, που θα τα αφήσω κι εγώ με τη σειρά μου τυχαία να πέσουν μήπως και γίνουν εξήντα ή ενενήντα. Τα γράμματα και οι Νοέμβρηδες... ...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]