Ο Νίκος Ζαχαριάδης σ` όλη του τη ζωή στάθηκε ένας μανιακός τυχοδιώκτης, που έπαιζε το ίδιο κυνικά και αδίστακτα με τους χαρτοπαίκτες με ένα κίνημα σαν αυτό της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αν ζούσε σε άλλες εποχές θα συναγωνιζόταν τους μεγάλους κοντοτιέρους ή κονκισταδόρους της Αναγέννησης και της κατάκτησης της Αμερικής. Κάλυπτε με μυστήριο και τις πιο απλές του ενέργειες. Κι αυτό το μυστήριο αποτελεί το μυστικό της επιβολής του. Μυστήριο υπάρχει γύρω από τη ζωή του, την οικογένειά του, τις κινήσεις του, τη συγκεκριμένη του δράση, αλλά και στα όσα έλεγε ακόμα. Κάθε πράξη και κάθε λόγος του Ν. Ζαχαριάδη έκρυβαν και εξακολουθούν και σήμερα ακόμα να κρύβουν κάποιο μυστήριο, κάτι το ανεξήγητο. Επίμονα και αθόρυβα προσπάθησε να δημιουργήσει γύρω του ένα θρύλο. Ήταν μια θελημένη προσπάθεια που την αντέγραψε και αυτήν από τον Στάλιν, αλλά στο πρόσωπο του Ζαχαριάδη πήρε άλλη διάσταση.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]