Τούτο το ποίημα, δημοσιευμένο πρωτοσέλιδο, στο περιοδικό του Πειραιά Ρυθμός (τ. 7, Απρίλιος 1933) τη χρονιά και τον μήνα που πεθαίνει ο Καβάφης) είναι ένα από τα λιγοστά ποιήματα που μας είναι γνωστά ως ποιητικές απαρχές του Νίκου Γκάτσου. Δε γνωρίζουμε (θα είχε, άραγε, σημασία;) αν οι μετρημένες στα δάχτυλα δημοσιεύσεις του νεόκοπου τότε ποιητή είχαν σχολιαστεί· συζητηθεί μεταξύ των νέων της εποχής ή αν είχαν επισύρει την προσοχή των πρεσβύτερων. Σήμερα, που έχουμε σχολιάσει και αναλύσει κατά κόρον την ποιητική περιπέτεια πού εκτυλίσσεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1930, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε σε τούτο το ποίημα τα στιχουργικά και ηχητικά τερτίπια του Γκάτσου, τη συχνή χρήση του διασκελισμού σε δώδεκα όλους κι όλους στίχους. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
