(. . .) Στα έργα του δεν υπάρχει η παραινετική στάση που ακολούθησαν ορισμένοι δάσκαλοι - ζωγράφοι της εποχής του, τα θέματά του δεν στρέφονται γύρω από την ανθρώπινη κοινωνικότητα αλλά γύρω από τη δυσκολία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οι φιγούρες του Νικολάου είναι πολύ δύσκολο να αναγνωριστούν ως πορτρέτα. Είναι γενικευμένες φασματικές παρουσίες, με μονόχρωμες καλοδουλεμένες επιφάνειες, προϊόντα μιας εξαίρετης τεχνικής. Ο Νικολάου, με τον νέο, μετά το 1950 προσανατολισμό του, δεν βλέπει την τεχνοτροπία μόνο ως συγκεκριμένη σχέση μορφών και χρωμάτων, που υπόκεινται σε εξελίξεις, αλλά και ως κινητήρια δύναμη. Θα στηριχτεί στο στατικό στοιχείο, που συνίσταται στον άνθρωπο - συνήθως γυναίκα -, το οποίο χρησιμοποιεί για τη λιτή ανάπτυξη της εικόνας του. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]