Συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, δοκιμιογράφου και θεωρητικού της τέχνης Νικόλαου Κάλα / Nicolas Calas (φιλολογικό ψευδώνυμο μαζί με τα Μ. Σπιέρος και Νικήτας Ράντος του Νίκου Καλαμάρη). Προσηλωμένος από τα νεανικά του χρόνια σε έναν αναρχικό ουμανισμό, με σαφείς ωστόσο πολιτικές αναφορές στον μαρξισμό, αλλά και ευεξήγητες αποστάσεις από τη σταλινική παρέκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Κάλας ήρθε να ταράξει τα νερά της λογοτεχνικής συντεχνίας του καιρού του, κάνοντας λόγο για την ανάγκη επικράτησης σύγχρονων εκφραστικών μέσων και ανατρεπτικών ιδεών, που κυριαρχούσαν στη Δύση, με την εμφάνιση του υπερρεαλισμού. Κατά βάθος οι ποιητές είναι αναρχικοί, έλεγε, παραμένουν οραματιστές σε έναν κόσμο εικονοκλαστών. Αξιοποιώντας τις θεωρίες του Φρόιντ - πέρα από την ασφάλεια των γεγονότων και μέσα στην αμφισημία των ονείρων - καταπιάστηκε εξαρχής με τη σχέση ψυχανάλυσης και τέχνης, ενώ προχώρησε σε αναλυτικές (και πρώιμες) αναφορές στον Καβάφη, ή αιρετικές επισημάνσεις για τον Παλαμά, αλλά και για πολλούς των συγχρόνων του. Πλήθος τα θέματα που πραγματεύτηκε: θεωρητικά κείμενα για την ποίηση και την τέχνη, κριτική λογοτεχνίας και εικαστικών, αναλύσεις για τον κινηματογράφο, αλλά και αρθρογραφία για τη διαλεκτική σχέση καλλιτεχνικών κινημάτων και πολιτικής, κείμενα για την προλεταριακή τέχνη και την ανατρεπτική δυναμική της. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]