Ο γερο-στρατηγός Βισέντε Βεργάρα, πάλαι ποτέ επονομαζόμενος από τους στρατιώτες του στρατηγός Κοψαρχίδης, κι ο εγγονός του βγαίνουν ένα βράδυ να το κάψουν σ` ένα μπορντέλο· ο Φεδερίκο Σίλβα, που οι ουρανοξύστες τού κλέψαν τον αέρα και τα αρώματα που είχε παλιά το χάραμα σ` αυτή την αρχαία πόλη του μεξικανικού οροπεδίου· ο μικρός Λουισίτο : ανήμπορος στην αναπηρική του πολυθρόνα, ονειρεύεται τα παλάτια της πολιτείας που έχουν τώρα μεταμορφωθεί σε τρώγλες· ο νεαρός Μπαρναμπέ : δεν τα καταφέρνει στα λόγια, κι αυτό τον βυθίζει στα ερέβη της πιο ωμής και απροκάλυπτης βίας.
Κι ανάμεσα σ` αυτά τα πρόσωπα που ζουν στις τέσσερις νουβέλες του βιβλίου, σε τέσσερις διαφορετικούς κόσμους που τους συνδέουν αόρατα νήματα, ένας τόπος κοινός, πανταχού παρών, μαγευτικός και τρομερός συνάμα: η Πόλη του Μεξικού, η πολιτεία του ` καμένου νερού ` (του νερού της λίμνης πάνω στην οποία είχε χτιστεί η πρωτεύουσα των Αζτέκων, που πήρε φωτιά όταν την πολιόρκησαν οι Ισπανοί), η καταραμένη πολιτεία που τρώει τα παιδιά της, τρέφεται με τις ίδιες της τις σάρκες...

[Απόσπασμα από κείμενο σε ιστοσελίδα του εκδότη]