Στην περιοδολόγηση της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου, ο Λεγόμενος `Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος` αποτελεί τομή στην οποία όλοι αναφέρονται, ακόμα και όσοι αμφισβητούν την ύπαρξή του. Και τούτο διότι σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης. Πράγματι, στα τέλη της δεκαετίας του `60, το παλιό, δηλαδή ο κινηματογράφος των μεγάλων εταιρειών παραγωγής σβήνει σταδιακά υπό την ασφυκτική πίεση της τηλεόρασης που τον αντικαθιστά στον τομέα της οικιακής ψυχαγωγίας. Αναπόφευκτα κάτι νέο, κάτι διαφορετικό γεννιέται στη θέση του, κάτι που δεν μπορεί να έχει σχέση με την ψυχαγωγία. Αλλά τότε με τι; Η απάντηση βρίσκεται στην εμφάνιση της πολιτικής και τους υπόρρητους ιδεολογικούς δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα στον θεατή και την ταινία, κάτι που κατέστη δυνατό μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο κινηματογράφος για πρώτη φορά έχει μπροστά του ένα πρωτόγνωρο πεδίο μυθευτικής ανάπλασης: την ελληνική ιστορία και την αδιαμεσολάβητη αναδιαπραγμάτευσή της. Γεγονότα της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, αλλά και των ταραγμένων δεκαετιών του `50 και του `60, απεικονίζονται άμεσα ή έμμεσα, στη θεματολογία των ταινιών του. Μια σύντομη επισκόπηση αυτών των γεγονότων είναι επιβεβλημένη. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]