Στις αναπτυγμένες χώρες (ανάμεσά τους κι η Ελλάδα), οι συνθήκες ζωής μέσα στην οικογένεια έχουν αλλάξει. Παιδιά και ενήλικοι πάνε κι έρχονται στο σπίτι σε διαφορετικές ώρες. Οι στιγμές που βρίσκονται όλοι μαζί γύρω απ` το καθημερινό οικογενειακό τραπέζι όλο και λιγοστεύουν. Το σπιτικό, όμως, πρέπει να λειτουργήσει. Αλλά πώς, όταν τα μέλη της οικογένειας τις περισσότερες ώρες βρίσκονται έξω απ` το σπίτι; Μήπως με τους παλιούς κανόνες; Με τη μητέρα να φοράει το φωτοστέφανο του μάρτυρα; Όχι. Γιατί κι αυτή εργάζεται. Κι αυτή έχει προσωπική ζωή. Δε θέλει πια, κι ούτε αισθάνεται υποχρεωμένη να παίζει το ρόλο της ``βασίλισσας - σκλάβας`` του σπιτιού. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, Νέους Κανόνες. Στις αναπτυγμένες χώρες (ανάμεσα τους κι η Ελλάδα), η Δομή της Οικογένειας, σε μεγάλο ποσοστό, έχει αλλάξει. Παιδιά και γονείς δε συνδέονται πια με δεσμούς αίματος, σ` όλες τις οικογένειες. Είναι μέλη μιας Αναδημιουργημένης ή Μονογονεϊκής Οικογένειας. Στην Αμερική, αυτές οι οικογένειες έχουν φτάσει στο 50%. Η Ελλάδα, με λίγη εξέλιξη ακόμα. . . και θα τους φτάσει. Πώς θα λειτουργήσουν αυτές οι οικογένειες, όπου το κάθε μέλος της κουβαλάει άλλες συνήθειες, άλλα πρότυπα συμπεριφοράς, άλλον τρόπο επικοινωνίας; Κι όπου οι συναισθηματικές ισορροπίες παίζονται σε τεντωμένο σκοινί; Αυτές οι οικογένειες χρειάζονται, πολύ πιο επιτακτικά, Νέους Κανόνες. Το περίεργο, και το παρήγορο μαζί, είναι ότι αυτοί οι Κανόνες είναι Ίδιοι για όλες τις Δομές της οικογένειας που αναφέραμε. Κι αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, κανένας δε δέχεται σήμερα ότι είναι ``παιδί ενός κατώτερου Θεού``. Δεύτερον, η οικογένεια είναι μια ομάδα. Κι όπως κάθε ομάδα, έχει κι αυτή ανάγκη από κανόνες λειτουργίας. Κανόνες, με τους οποίους όλοι θα νιώθουν ότι συμμετέχουν στη φροντίδα του σπιτικού. Και τα ατομικά δικαιώματα του καθενός θα είναι σεβαστά. Κανόνες που δημιουργούν συναισθηματική ασφάλεια και παρέχουν την επιβεβαίωση, σε κάθε μέλος, ότι είναι αγαπητό και άξιο σεβασμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]