Στόχος του Φερνάρντο Αρραμπάλ είναι ο παραλογισμός που διέπει τους ηθικούς κι εθιμικούς κανόνες. Κοιτάζει τον κόσμο σαν το παιδί που δεν καταλαβαίνει τη λογική της συμβατικής ηθικής. Στο Νεκροταφείο αυτοκινήτων, ένα έργο βίαιο, με συνηχήσεις παράτονες, μοντέρνα πάθη με υπόκρουση τζαζ, κροτάλισμα μαστιγίου και ήχους από αλυσίδες, μια γυναίκα ασκεί το λειτούργημα της πορνείας υπακούοντας την προσταγή της θρησκείας να είναι καλή στον πλησίον της. Με αφετηρία αυτή την εντολή, πώς να αρνηθεί τον έρωτα στον οποιονδήποτε της τον ζητήσει; 
Η αντίφαση ανάμεσα σε ορισμένους κανόνες τονίζει τον παραλογισμό ενός συστήματος όπου οι κανόνες αυτοί συνυπάρχουν και βολεύονται. 

♦

Όταν ο Απάλ και ο Κλιμάντο αποφασίζουν να διαπράξουν το απόλυτο έγκλημα χρησιμοποιώντας ένα τρίκυκλο, αναδύεται η προσωπική τους ηθική και η ανικανότητά τους να αντιληφθούν τους κανόνες και το δίκαιο της κοινωνίας.

Παράλογο δεν είναι το έργο, ούτε ο συγγραφέας που αντιμετωπίζει, παρουσιάζει και μεγεθύνει τον παραλογισμό που διαπιστώνει μέσα στον κόσμο. Δηλαδή, το νέο τούτο θέατρο δεν είναι, καθώς αισιοδοξούν μερικοί, μια νέα ευκαιρία για αγυρτεία. Ούτε ευκαιρία για τους παραληρούντες, τους επιληπτικούς, αυτούς που πάνε να μετουσιώσουν το ολότελα προσωπικό τους πρόβλημα σε τέχνη. Το έργο που θα προβεί από τέτοια διεργασία χρησιμεύει, για την προσωπική σωτηρία του συγγραφέα του, ίσως υποκαθιστά το ψυχαναλυτικό ντιβάνι, αποτελεί προσωπική υπόθεση του γράψαντος.
Όμως, επειδή το θέατρο, σήμερα μάλιστα περισσότερο από άλλες εποχές, είναι κοινωνικό λειτούργημα, το μη υπερ-προσωπικό είδος έργου, μια ευκαιρία ψυχαναλυτικής εκτόνωσης του συγγραφέα του, είναι λάθος. Όποιος νομίζει πως η σκηνή είναι ο χώρος όπου θ` αποχετεύσει τα ατομικά του προβλήματα, με σκοπό την προσωπική του ανακούφιση, κάνει λάθος. Η προσωπική αποδέσμευση του καθενός από τα στοιχεία που τον κυνηγούν δεν ενδιαφέρει το Κοινό.
Παύλος Μάτεσις