(...) Η έρευνα των τελευταίων μόλις δεκαετιών προσπάθησε να ρίξει φως στο στοχασμό και στον παλμό της εποχής εκείνης του εκπνέοντος αρχαίου κόσμου, κατά την οποία βγήκε τόσο έντονα στην επιφάνεια ένα ισχυρό θρησκευτικό συναίσθημα και βίωμα, που διείσδυσε στην ίδια τη φιλοσοφία. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έρχονται τώρα ο Πλωτίνος και οι διάδοχοί του. Η έρευνα στράφηκε κατά κύριο λόγο στη διερεύνηση του ερωτήματος πώς στον νεοπλατωνισμό η φιλοσοφική παράδοση συναρμόσθηκε σ` ένα νέο οικοδόμημα. Ο Πλωτίνος αξιολογήθηκε ως φιλόσοφος ή, όπως έγινε πρόσφατα από τον H. Dorrie, ως θεολόγος. Από την άλλη πλευρά, έγινε σύγκριση των ιεροπραξιών των νεοπλατωνικών με το μαγικό τελετουργικό που μας είναι γνωστό από τους μαγικούς παπύρους. Το ερώτημα όμως ώς ποιο σημείο οι ίδιοι οι νεοπλατωνικοί δικαιολόγησαν το μυστικισμό ή τη μαγεία με βάση το φιλοσοφικό τους στοχασμό εθίγη ώς επί το πλείστον ακροθιγώς. Αυτό είναι το ερώτημα που θα μας απασχολήσει εδώ. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]