`ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΙΛΧΑΝ`
Και καμιά φορά τύχαινε καθώς που κοιμόμουν
να κρεμάζει το χέρι μετέωρο
έπαιρνα τότε το μικρό ψαλιδάκι
που κρύβοντας πάντα στο κομοδίνο μου
για να κόβω τα νύχια μου
και προσεχτικά μη ξυπνήσω
τη γυναίκα γυμνή γυρισμένη στο πλάι
έπαιρνα να κόβω το χέρι μου
σκάλων` η λάμα στο κόκαλο πάντα
σκριτς σκρατς
θα μπορούσα και να ουρλιάξω
αν δεν με είχανε
χρόνια τώρα
ακρωτηριάσει [. . .]
