Αναμφίβολα ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο παγίδες και τρικλοποδιές. Ξέρουμε ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που συνειδητά ή όχι, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τα ταξικά συμφέροντα των εργατών και υπαλλήλων, ακόμα και συνδικαλιστές που πούλησαν την ψυχή τους για το προσωπικό τους βόλεμα κοροϊδεύοντας ανοιχτά και ξετσίπωτα τους εργατοϋπαλλήλους. Ξέρουμε -τη βιώνουμε εξάλλου- την κατάσταση στην Αριστερά ευρύτερα στον κόσμο, την Αριστερά όπου τμήματά της, κάτω από το φόβο και τις συγχύσεις, τα ερωτήματα που προκλήθηκαν τα τελευταία χρόνια, γλιστρούν στη λογική των «δεδομένων» που διαμορφώνουν οι πολυεθνικές και τα πολιτικο-ιδεολογικά τους επιτελεία. Όμως τα προβλήματα υπάρχουν και όχι μόνον υπάρχουν αλλά και οξύνονται. Είναι και αυτό ένα δεδομένο. Η επιθετικότητα του κεφαλαίου εκδηλώνεται με την πιο άγρια μορφή της, αφού οι εκπρόσωποί του εκτιμούν ότι τα μεγάλα αντίβαρα λείπουν. Είναι και αυτό ένα δεδομένο. Το περιλάλητο κοινωνικό κράτος, το κράτος πρόνοιας, αντικαθίσταται από το «όποιος αντέξει»! Είναι και αυτό ένα δεδομένο. Η μάστιγα της ανεργίας δεν αφορά κάποιους άγνωστους, πλήττει τα σπίτια και αυλές όλων μας. Είναι και αυτό, επίσης, ένα δεδομένο. Αυτοί που δεν θέλουν να γυρίσουν την πλάτη σ` αυτά τα προβλήματα, σ` αυτά τα δεδομένα, αυτοί που ανησυχούν για τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, οφείλουν να πάρουν τη θέση τους. Και υπάρχει αρκετός...κενός χώρος!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]