Τα μικρά μουσικά συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής εκ πρώτης όψεως μόνον αποτελούν μιαν `απάντηση` στα ρεύματα της μαζικής κουλτούρας ή μια (μιμητική) παραλλαγή των προτύπων που θεωρείται ότι προσπαθεί να επιβάλει. Επιδίωξη της μελέτης αυτής είναι να ξεπεραστούν οι στερεότυποι τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου της μουσικής κατανάλωσης και παραγωγής. Η μουσική δημιουργία και η σύσταση του συγκροτήματος αντιμετωπίζονται εδώ ως ένας τομέας δραστηριότητας όπου το άτομο σφυρηλατεί την προσωπική του ταυτότητα και υπόσταση σε μια δύσκολη γι’ αυτό περίοδο (εφηβεία-νεότητα), μέσω της δημιουργίας ενός δικού του ψυχοκοινωνικού πεδίου και ενός κώδικα του οποίου η δημοσιότης αποτελεί δύσκολη, πολλές φορές ακατόρθωτη και ουτοπική, αλλά πάντα ενδιαφέρουσα και εμπλουτιστική προσπάθεια επικοινωνίας και ένταξης. Παράλληλα, με απαρχή την `ειδική` αυτή μουσική δράση, στοχεύουμε στην κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων του ευρύτερου και καθολικότερου εφηβικο-νεανικού βιώματος όπως νοηματοδοτείται από τα ίδια τα υποκείμενα (σιωπηλούς συνήθως μάρτυρες του ερευνητικού λόγου που τους αφορά), με τη μέθοδο των αφηγήσεων ζωής.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]