Το `Μου αφήνεις...` μου είχε αρέσει από την πρώτη ανάγνωση (1995) και δεν το βαριέμαι χρόνια τώρα, παρά τις -κάμποσες- φορές που το έχω παρουσιάσει στα σεμινάρια· η αντοχή του συνιστά νομίζω αξιόπιστο κριτήριο: ένα διήγημα (ένα ποίημα, ένα μυθιστόρημα, ένα παραμύθι) αξίζει όταν ξαναγυρίζεις σ` αυτό για να το ξαναπολαύσεις ολόκληρο ή εν μέρει. (Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους: σε κάποιους επανερχόμαστε -ή αυτό επιθυμούμε- μετά από την πρώτη γνωριμία, σε κάποιους άλλους όχι.)
Μέχρι σήμερα δεν συνάντησα αναγνώστη-φοιτητή που να μη του έχει αρέσει η σύντομη ιστορία του Θανάση Βαλτινού. Τελευταία φορά (2008) την παρουσίασα στους μεταπτυχιακούς του Π.Μ.Σ./Π.Τ.Ν. και στους φοιτητές των Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, όπου πρέπει να πω ότι το απολαύσαμε όλοι και δεόντως.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
