Η Μνήμη, θεά των προγόνων μας, αντίθετα από τη Λήθη φύλαγε τις μνήμες, καλές ή κακές, μέσα στο νου του ανθρώπου και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν χωρίς καμιά αλλαγή, ζούνε ατόφιες όσο ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση. Τα πρόσωπα λοιπόν του βιβλίου, παρουσιάζονται όπως ακριβώς έζησαν μια εποχή και μόνο ο Μιχάλης ο μπαρμπέρης έπρεπε, για χάρη της διήγησης, να παίξει το ρόλο του λαϊκού εξομολογητή και συμβουλάτορα για τους μικρούς ήρωες, που κανένας πατέρας δεν είχε καιρό ή διάθεση να παίξει. Κατά τα άλλα, δεν του άλλαξα την προσωπικότητά του, μια και τον γνώρισα καλά όταν κάποιο καλοκαίρι μαθήτευσα στο κουρείο του. Η γλώσσα, που δεν ήτανε καθόλου χειρότερη από τη σημερινή, ήταν η φυσική γλώσσα και προνόμιο κάθε αλάνη και κάθε μάγκα Περαιώτη, αμαξά, λιμενεργάτη ή χαμάλη. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
