Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα στο ωραίο αυτό χωριό με την πανοραμική θέα, που με τις μετονομασίες που έγιναν το 1929 μετονομάστηκε σε Καστανοχώρι, ζούσαν πάνω από 700 ψυχές. Κάθε μέρα μια μικρή κυψέλη, πάνω από 50 σχολιαρόπαιδα βομβούσαν στους δρόμους του.( Τα κορίτσια τότε δεν πήγαιναν σχολείο).
Μ` έναν λόγο το χωριό έσφυζε από ζωή.
Ήταν το κέντρο και ο προμηθευτής για όλα τα γύρω χωριά, ακόμα και της Ολυμπίας, αφού τότε ο Αλφειός ποταμός το χειμώνα ήταν αδιαπέραστος.
Τα χωρικά του όρια ήταν πολύ εκτεταμένα, όμως τα εδάφη του, στο μεγαλύτερο μέρος τους άγονα. Δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν το ψωμί σε όλους τους κατοίκους. Γι` αυτό, το σύνολο σχεδόν των αντρών που ήσαν σε θέση να δουλέψουν, ξενιτεύονταν μπαλωματήδες σε τόπους μακρινούς και γύριζαν πάντα να βοηθήσουν στις εποχές της σποράς και του θερισμού.
Ωστόσο δεν είναι λίγα τα παραδείγματα εκείνων που κατάφεραν να ξεπεράσουν τις μεγάλες δυσκολίες και τα εμπόδια και να διαπρέψουν σ` όλους τους χώρους της κοινωνικής ζωής. Στην τέχνη, στην επιστήμη, στο εμπόριο. Ανάμεσά τους ο Νίκος Κοτσελόπουλος, ο Σταύρος Ηλιόπουλος, ο Κυριάκος Σιμόπουλος και ο Ηλίας Σιμόπουλος.
Βέβαια, στο διάστημα της Γερμανικής κατοχής, όλοι οι κάτοικοι οργανώθηκαν και πήραν ενεργό μέρος στην εθνική αντίσταση. Όμως μετά την ειρήνη, ο εμφύλιος πόλεμος χώρισε τους Έλληνες σε δύο φανατισμένα και αλληλομισούμενα στρατόπεδα. Το ίδιο έγινε και εδώ. Πολλοί νέοι που είχαν πάρει μέρος στην αντίσταση κατηγορήθηκαν, κυνηγήθηκαν, φυλακίστηκαν, πέρασαν από στρατοδικεία. Ένας εκτελέστηκε.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι σεισμοί των ετών 1965 - 1966 ήρθαν να ολοκληρώσουν την καταστροφή.
Οι λίγοι κάτοικοι που είχαν μείνει το 1966 μετακινήθηκαν στη Μεγαλόπολη, σε μικρά σπίτια που τους παραχώρησε το κράτος. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό, έπρεπε πρώτα να κηρυχθεί ολισθήσιμο το έδαφος του χωριού μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 1965 - 1966. Για να το επιτύχουν όμως αυτό εκείνα τα χρόνια της αναταραχής, οι εναπομείναντες κάτοικοι, με την συνδρομή του στρατού, κατεδάφισαν τα μισογκρεμισμένα σπίτια με τις μπουλντόζες. Όλοι οι αντιφρονούντες κρύφτηκαν και έτσι παραμείνανε στο χωριό 10-15 ζευγάρια γέρων, φρουροί του περασμένου μεγαλείου του. Σήμερα βέβαια, ύστερα από τόσα χρόνια, παρά την μετακίνηση των κατοίκων του στην Μεγαλόπολη, εξακολουθεί, όχι μόνο να υπάρχει, αλλά τα καλοκαίρια να πλημμυρίζει από επισκέπτες και να σφύζει από ζωή.
Σημαντική συμβολή σ` αυτό προσέφερε και ο Σύλλογος Καστανοχωριτών της Αθήνας που ιδρύθηκε το 1926, και είναι ο πρώτος εθνοτοπικός σύλλογος της περιοχής. Η συνεχής, επί 85 χρόνια, δράση του, βοήθησε αποφασιστικά στην αναμόρφωση του χωριού και την μετατροπή του σε περιζήτητο τουριστικό κέντρο της περιοχής. Η μετατροπή του παλιού σχολείου σε ξενώνα, η διαμόρφωση του γύρω χώρου, η πλακόστρωση των δρόμων, της πλατείας και του χώρου της εκκλησίας είναι λίγα από τα έργα του. Και η δράση του συνεχίζεται άοκνη πάντα, γιατί οι Καστανοχωρίτες αγαπούν το χωριό τους και θέλουν, χάρη στα πλεονεκτήματά του να το καταστήσουν πρότυπο θέρετρο της περιοχής.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]