«Έχει λεχθεί κατ` επανάληψη ότι ο άνθρωπος άρχισε από το να αναπαριστά τα πράγματα ανάγοντάς τα στον εαυτό του. Ό,τι προηγήθηκε επιτρέπει να διευκρινιστεί καλύτερα σε τι συνίσταται τούτος ο ανθρωποκεντρισμός, τον οποίο θα μπορούσε κανείς να ονομάσει, ακριβέστερα, κοινωνιοκεντρισμό. Το κέντρο των πρώτων συστημάτων της φύσης δεν είναι το άτομο, είναι η κοινωνία. Αυτή είναι που αντικειμενικοποιείται κι όχι πλέον ο άνθρωπος. Ως προς τούτο, τίποτα δεν είναι ενδεικτικότερο από τον τρόπο με τον οποίο οι Σιού συγκρατούν, τρόπον τινά, τον κόσμο ολόκληρο μέσα στα όρια του χώρου της φυλής, και είδαμε πως ο συμπαντικός χώρος καθαυτός δεν είναι παρά η κατειλημμένη από τη φυλή τοποθεσία, η οποία ωστόσο επεκτείνεται πέρα από τα πραγματικά όρια στο άπειρο. Είναι χάρη στην αυτή νοητική διάθεση που τόσοι λαοί τοποθέτησαν το κέντρο του κόσμου, `τον ομφαλό της Γης`, στην οικονομική και πολιτική τους πρωτεύουσα, δηλαδή εκεί όπου βρίσκεται το κέντρο της ηθικής τους ζωής...».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]