Η παρουσίαση αυτών των επιστολών των ποιητών γύρω από την ίδρυση του `Πάλι` υπογραμμίζει δραματικά το σχίσμα στη μοντερνιστική μας ποίηση ιδίως αλλά και στην πεζογραφία, όταν οι συνεργάτες του περιοδικού τράβηξαν μια πιο πρωτοποριακή γραμμή αμφισβήτησης, θεωρητικής και στην πράξη -του μεγάλου ελληνικού μοντερνισμού- με τη συνεργασία των πιο ακραίων και ριζοσπαστικών συγγραφέων-ποιητών. Το κλίμα αντιπαράθεσης με τον συντηρητικό μοντερνισμό των ακαδημαϊκών επιγόνων αναπτύσσεται μέσα από τις διαβουλεύσεις για την έκδοση περιοδικού που προηγήθηκαν και τις προσπάθειες του συγγραφέα να συνενώσει τους σεφερικούς και τους υπερρεαλιστές - αλλά μάταια. Τελικά με την υποστήριξη ομάδας νέων βγήκε το θρυλικό πια `Πάλι`, που διατηρήθηκε απ` το 1963 έως το 1967 κι έκλεισε με τη δικτατορία. Ανάμεσα σ` αυτούς ο Παπατσώνης, ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, ο Εγγονόπουλος, ο Τσάτσος, ο Ταχτσής, ο Κάλας, όλοι έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]