Τα βυζαντινά μοναστήρια ήσαν αυτό τούτο μία μικρογραφία πόλεως· ήσαν συνοικισμοί ανθρώπων, τους οποίους ήνωνε κοινόν ιδεώδες: η φυγή των εγκοσμίων, η συνεχής προσευχή και άσκησις και η εις τον Θεόν προσήλωσις, δι` ων πάντων καθίστατο προσιτωτέρα η σωτηρία της ψυχής και η βασιλεία των ουρανών. Και ως πάσα πόλις είχε κατά την αρχαιότητα και τον μεσαίωνα τα τείχη της, ίνα προασπίζη εαυτήν κατά των εχθρών ή των επιδρομέων, ούτω και αι εις απόκεντρα συνήθως μέρη ιδρυόμεναι μοναί, περικλείουσαι συνηθέστατα ανεκτίμητα κειμήλια και χρησιμοποιούμεναι συχνά ως πολεμικά καταφύγια των πολιτικών αρχόντων της χώρας, περιεβάλλοντο πάντοτε υπό ισχυρών και υψηλών τειχών, περισφιγγόντων ως εν κλοιώ τα μοναστικά κτήρια. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
