Το δράμα "Μοναξιά" το έχω εμπνευστεί από την καθημερινή ζωή. Ειδικότερα τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστρια τον έχω μελετήσει σ` έναν νησιωτικό τύπο αγαθής δασκάλας που καταποντίστηκε μέσα στην καλοσύνη, την ευθύτητα και τη μετριοφροσύνη της, όπως θα βρίσκαμε σωστό να βουλιάξει ο κακούργος μέσα στην κακία του. Από την ήττα αυτής της γυναίκας προήλθαν δυο διδάγματα, που με παρακολούθησαν κάμποσο καιρό ώσπου να λάβουν την κατάλληλη μορφή για να παρουσιαστούν από σκηνής: πρώτο, πως η καθαρότητα του χαρακτήρα, αγνότητα- με την ηθική και όχι τη φυσιολογική σημασία της λέξης- είναι παραδεχτή μονάχα ίσαμε ένα ορισμένο ποσοστό μέσα στην ομαδική ζωή. Και δεύτερο, πως η αντίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος, είτε άμεση είτε έμμεση, φτάνει για να εξουδετερώσει τον αντικανονικό τύπο που εισχωρεί μέσα του. Διδάχτηκα συνάμα πως ο αγώνας αυτός μεταξύ της μονάδας και του συνόλου, ιδίως στη βουβή και ασυνειδητοποίητη μορφή του, μοιάζει σαν προκαθορισμένος από μια μοίρα, που σε τελευταία ανάλυση δεν είναι άλλο από το "πεπρωμένο του χαρακτήρα".