Ο Μιχάλης Οικονόμου ιδωμένος στο πλαίσιο της ελληνικής ζωγραφικής του πρώτου μισού του 20ού αιώνα αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση από διάφορες απόψεις. Ακολουθώντας μια μοναχική πορεία, δούλεψε με ένα έντονα προσωπικό ύφος καταθέτοντας έναν σημαίνοντα λόγο για τη ζωγραφική και τη ζωγραφική πράξη αυτή καθαυτή, μέσα από ένα καθαρά ιδιοσυγκρασιακό έργο. Καλλιτέχνης με εμμονές, ασχολήθηκε αποκλειστικά με μια θεματική κατηγορία, το τοπίο. Για δεκαετίες μετά τον πρόωρο θάνατό του (το 1933 ) το έργο του παρέμεινε ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό ( και όχι μόνο ), πάντα ωστόσο κέντριζε το ενδιαφέρον, δεν άφηνε αδιάφορο ακόμη και όποιον ερχόταν τυχαία, περιστασιακά και πολύ αποσπασματικά σε επαφή μαζί του. Η αναδρομική έκθεση 51 έργων του που οργανώθηκε από τον Όμιλο Καλλιτεχνών και Φιλότεχνων τον Απρίλιο - Μάιο του 1961 στην αίθουσα `Αρμός`, με την επιστημονική επιμέλεια της Έφης Ραυτοπούλου - Ανδρεάδη και με τη συμπαράσταση της χήρας του καλλιτέχνη, έδωσε στο μεταπολεμικό κοινό και στους κριτικούς τη δυνατότητα μιας πρώτης ουσιαστικής γνωριμίας με τη δουλειά του Μιχάλη Οικονόμου. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1971, μια ακόμα αναδρομική έκθεση έργων του στο Κολλέγιο Αθηνών, με την οργανωτική φροντίδα του ζωγράφου Κώστα Μαλάμου ( καθηγητή τότε στο Κολλέγιο ), πρόσφερε μια δεύτερη ευκαιρία επαφής με τη ζωγραφική του. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]