Κάπου γύρω στα 1965 όσοι ήσαν μεταξύ είκοσι και τριάντα χρόνων γνώρισαν έναν εξαίρετο αριθμό δασκάλων στο πεδίο της φιλοσοφίας. Οι παλαιοί, όπως ο ΣΑΡΤΡ, ο ΛΑΚΑΝ ή ο ΚΑΝΓΚΙΛΕΜ, ήσαν ακόμη σε πλήρη δραστηριότητα - κάποιοι άλλοι που ήσαν λίγο νεότεροι, όπως ο ΑΛΤΟΥΣΣΕΡ, ανέπτυσσαν το έργο τους, ενω μια ολόκληρη γενιά- οι ΝΤΕΛΕΖ, ΦΟΥΚΩ, ΝΤΕΡΡΙΝΤΑ- εισερχόταν στην αρένα.
Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι, σήμερα, είναι νεκροί. Η φιλοσοφική σκηνή, κατειλημμένη ευρέως από απατεώνες, συγκροτείται διαφορετικά αντλώντας τη συνεκτικοτητά της μόνον από εκείνους, νέους και λιγότερο νέους, οι οποίοι μπορούν να μείνουν πιστοί στα ερωτήματα που μας ενέπνεαν πριν από σαράντα χρόνια, μέσω της αναδιατύπωσης στην προσίδια γλώσσα τους αυτών των ερωτημάτων. Πιστεύω ότι είναι σωστό vu συγκεντρώσω εδω τις αναλύσεις και τις αποτίσεις φόρου τιμής που αφιέρωσα -για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθε φορά που εξέλιπαν- σε εκείνους που τους οφείλω τη σημασία, πάντοτε ανθρώπινη αλλά εξίσου αρχοντική και μαχητική, της λέξης `φιλοσοφία`. Οι σχέσεις που είχα με αυτούς τους κεφαλαιώδεις συγκαιρινούς μας δεν ήσαν πάντοτε απλές και γαλήνιες: η φιλοσοφία, όπως λέει ο Κάντ, είναι πεδίο μάχης. Ωστόσο, κοιτάζοντας σήμερα τους αναρίθμητους μηντιακούς `φιλοσόφους`, μπορώ να πω οτι αγαπώ όλους εκείνους για τους οποίους μιλώ σε τούτο το βιβλίο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]