Για τις αρετές δεν μιλάμε πια καθόλου, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τις έχουμε πλέον ανάγκη, ούτε μας δίνει το δικαίωμα να τις αποκηρύξουμε. Καλύτερα να διδάξουμε τις αρετές παρά να καταδικάζουμε τα ελαττώματα, έλεγε ο Σπινόζα: καλύτερη η χαρά από τη θλίψη, καλύτερος ο θαυμασμός από την περιφρόνηση, καλύτερο το παράδειγμα προς μίμηση από την ντροπή.
Σκοπός του βιβλίου δεν είναι να δώσει μαθήματα ηθικής, αλλά να βοηθήσει τον καθένα μας να γίνει κύριος του εαυτού του, όπως του ταιριάζει, και μοναδικός του κριτής. Αλλά με τι σκοπό; Να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο δυνατός, πιο γλυκός. Η αρετή είναι δύναμη, είναι αριστεία, είναι απαίτηση. Οι αρετές είναι οι ηθικές μας αξίες, αλλά ενσαρκωμένες, στο μέτρο του δυνατού, βιωμένες, δρώσες: πάντοτε μοναδικές. Όπως ο καθένας μας, πάντοτε πολύμορφες, όπως οι αδυναμίες τις οποίες μάχονται ή διορθώνουν. Δεν υπάρχει καλό από μόνο του, το καλό είναι κάτι που πρέπει να γίνει και είναι αυτό που αποκαλούμε αρετές. Αυτές λοιπόν θα αποτελέσουν εδώ το αντικείμενό μου: από την ευγένεια ως την αγάπη, δεκαοκτώ κεφάλαια με θέμα τις αρετές που μας λείπουν (όμως όχι εντελώς: πως αλλιώς θα μπορούσαμε να τις εννοήσουμε;) και που μας φωτίζουν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]